فوتبال دوباره علی اصغری شد!
به گزارش وبمستر وبلاگ، روزنامه همشهری نوشت: از حرفه ای شدن فوتبال ایران زمان نسبتا درازی می گذرد. بیش از دو دهه است که ما لیگ برتر داریم و با سازوکاری مشابه لیگ های حرفه ای جهان مسابقاتمان را برگزار می کنیم. مشابه، چون همه می دانیم که چقدر از حرفه ای بودن به معنای واقعی اش فاصله داریم. اگر چند تیم متمولی را که اغلب با منابع مؤسسات خصولتی سر پا هستند، کنار بگذاریم با مجموعه ای گرفتار و بی پول روبرو می شویم که در لیگ فقرا به مصاف هم می فرایند. تازه بخشی از همین منابع محدود هم با سوءمدیریت هدر می رود. آخرین و دم دست ترین مثالش هم شکایت بالای 900 هزار یورویی رادوشویچ دروازه بان پرسپولیس است. جالب است که مطالبه رادو که جدیدترین پفراینده را علیه پرسپولیس در فیفا تشکیل داده، تقریباً میزان طلب معروف برانکو از سرخپوشان است؛ سرمربی ای که سه فصل پرسپولیس را قهرمان لیگ کرد و به فینال آسیا برد. پرسپولیس در اوج بحران های اقتصادی اش چنین قراردادی با دروازه بان ذخیره اش بست. از این موارد بسیار است؛ نشانه های آشکار از حرفه ای نبودن فوتبال ایران که درست به همین علت سوگلی هایش از لیگ قهرمانان آسیا حذف شده اند.
در لیگ فقرا تا دلتان بخواهد از این قراردادها بسته شده است. اینجا لیگ برتر فوتبال ایران است. بهشت ایجنت ها که نانشان در بی ثباتی تیم هاست. لیگی که کیفیت فنی نازلش هم بیشتر دلایل مالی دارد. با این شرایط مالی و قیمت دلار، با کیفیت ترین فوتبالیست های ایرانی ترجیح شان حضور در لیگ های خارجی است و اگر اروپا نشد، کشورهای حاشیه خلیج فارس. ما حتی در لیگ گمنام بنگلادش هم بازیکن داریم. ترکیب ثابت تیم ملی را نگاه کنید تا به کیفیت لیگ برتر ایران بیشتر پی ببرید. ترکیبی که معمولا فقط دو بازیکن شاغل در لیگ برتر در آن حضور دارند و بقیه لژیونر هستند. بی علت نیست که ستاره های لیگ رااغلب یا بازیکنان بالای سی ویکی و دو سال تشکیل می دهند یا جوانان جویای نام؛ کسانی که یا دیگر مشتری دست به نقدی از تیم های عربی ندارند یا هنوز در ابتدای راه هستند. هر که توانسته و مشتری داشته رفته است.
از روزگاری که کل باشگاه پرسپولیس در صندوق عقب اتومبیل علی پروین خلاصه می شد و منصورخان پورحیدری حلال مسائل استقلال بود، زمان زیادی گذشته. در این فاصله خیلی چیزها عوض شده ولی هنوز هم با حرفه ای بودن فاصله ای معنادار داریم. فیفا و ای اف سی ضوابطی را برای فدراسیون های زیرمجموعه شان تعریف نموده اند که ما هر جا شده و راه داده زیر سبیلی ردشان نموده ایم ولی به نظر می رسد در انتهای این راستا قرار داریم. باشگاه ها باید بتوانند روی پای خود بایستند و البته این روی پای خود ایستادن هم به این معنا نیست که مثلا حاصل دسترنج کارگران، در قالب بودجه ای قابل توجه تقدیم تیم های صنعتی گردد. این هم از مضحکه های فوتبال ایران است که در آن پرسپولیس و استقلال دولتی محسوب می شوند و در عین حال دولت حق یاری مالی به آنها را ندارد ولی سپاهان و فولاد و دیگر تیم های صنعتی، مثلا خصوصی هستند؛ مثلا خصوصی هم یعنی خصولتی. نتیجه این که باشگاه هایی هم که ظاهراً مشکل مالی ندارند صرفا نمایش حرفه ای بودن می دهند.
فوتبال ایران سال های طولانی است که به شکلی غیرحرفه ای و غیرطبیعی گذران نموده و به نظر می رسد ادامه این راستا دیگر امکان پذیر نیست. حذف تیم های ایرانی از آسیا می تواند مقدمه ای بر اتفاقات ناخوشایند بعدی باشد. برای فوتبال ایران چاره ای جز رعایت استانداردها باقی نمانده است . این شاید برزخ دوران گذار باشد. باشگاه ها چاره ای جز رفتن به سمت درآمدزایی از راه های معقول و متداول در جهان ندارند. البته یک راه دیگر هم هست؛ این که بی خیال همه چیز بشویم و همین شرایط خجسته را امتداد ببخشیم. با ادامه این راستا، به جای لیگ برتر باید به فوتبال باشگاه های تهران و مسابقات استانی بازگردیم و بی خیال تصمیمات مهم و در مواردی سخت شویم. فوتبالی که نه پول زیادی دارد و نه دخل و خرج در موردش معنا می دهد و بزرگ ترین و محبوب ترین تیم هایش به بدترین شکل اداره می شوند در نهایت باید به دهه 60 بازگردد؛ به فوتبال باشگاه های تهران و لیگ قدس. با این دست فرمان، عاقبت بهتری در انتظارمان نخواهد بود.
منبع: فرارو