خسیس؛ مثل گل زدن در پرسپولیس! - وبمستر وبلاگ

خبرنگاران؛ احسان محمدی- برای بردن هر بازی در فوتبال کافیست یک گل بیشتر از حریف بزنید!. این شاید ساده ترین استراتژی در فوتبال باشد. مهم نیست حریف چند گل می زند، یک گل بیشتر بزنید و تمام!

هر سرمربی برای زدن گل رجحان استراتژی خودش را دارد. گواردیولا و یورگن کلوپ به سبک خودشان، مورینیو و دیه گو سیمئونه به سبک خودشان. در فوتبال ایران یحیی گل محمدی مربی خوشفکری به حساب می آید. به مالکیت توپ، رد و بدل کردن پاس های کوتاه و تعویض مکرر بازی علاقه دارد، خیلی اوقات هم بازیکنانش این کار را می نمایند اما چرا با پرسپولیس این همه در گلزنی خسیس است؟ چرا از مالکیت 80 به 20 هم نتوانست خیلی بهره بگیرد؟

آن ها با یک پنالتی در استادیوم آزادی، صنعت نفت را شکست دادند، همین برای کسب سه امتیاز کفایت می کرد. برد همواره با خودش آرامش می آورد، به ویژه وقتی شما قهرمان سنتی لیگ هستید و هفته اول دو امتیاز از دست داده اید. سیامک نعمتی یک گل زد تا صنعت نفت آبادان که هرگز با خصلت دفاع اتوبوسی شناخته نمی گردد جلو بکشد، این بهترین فرصت برای پرسپولیس بود تا بتواند با خیال آسوده تر گل بزنند، تفاضل گلش را بهبود ببخشد و بازیکنان وطرفداران با روحیه مضاعف به استقبال ملاقاتهای سخت آینده بروند، ولی دریغ از خلق یک موقعیت در نیمه دوم آن هم مقابل تیمی که سه شنبه مقابل پیکان بازی نموده و خودش را با خستگی برای این ملاقات به تهران رسانده بود.

پرسپولیسی ها تا پشت محوطه جریمه حریف و کناره ها خیلی خوب پیش می آیند اما درست در این باکس که احتیاج است بازیکنان این تیم بهترین تصمیم را بگیرند انگار فوتبال یادشان می رود. بد پاس می دهند، توپ را به بدن بازیکن حریف می کوبند و گاهی به نظر می رسد فقط می خواهند این گلوله آتشین را از خودشان دور نمایند!

با رفتن مهدی ترابی که قادر به حمل توپ و از پیش برداشتن بازیکن روبرو بود آنها انگار قادر به پر کردن این جای خالی نیستند. غیبت بشار رسن هم البته در رخ دادن این اتفاق مقابل صنعت نفت موثر بود اما پرسپولیس یک در باز کن می خواهد. بازیکنی که بتواند فصلی حداقل دو پاس تو در بدهد!

البته پرسپولیس برانکو هم در فصل آخر دقیقاً با همین استراتژی قهرمان لیگ شد. گل نمی خوردند و یک گل می زدند. فقط 36 گل زده. میانگین 1.2 گل در هر بازی. آماری ضعیف تر از سپاهان، استقلال و حتی تراکتور که با 42 گل زده پنجم شد. اما در خط دفاع درخشان، نفوذناپذیر و چشم نواز.

آن ها که فوتبال ایران را در این سالها دنبال نموده اند ممکن است این را سندروم کی روش لقب بدهند، سبکی که اگر اشتباه نکنی، احتمال پیروزیت هست. ژوزه مورینیو هم خیلی وقت ها با همین شیوه غول ها را می کُشت و عنوان به دست می آورد اما روح پرسپولیس حمله و بازی تهاجمی است. طرفداران حتماً از این پیروزی های سه امتیازی که جاده را به سمت پیروزیت آسفالت می نماید خشنود می شوند اما یحیی باید چاره ای برای سخت گل زدن پیدا کند تا لازم نباشد در دقیقه 90 از شدت استرس توپ را شوت کند و کارت قرمز بگیرد.

از دست دادن علی علی پور و بعد عیسی آل کثیر به شکل هجومی پرسپولیس صدمه زد اما باید پذیرفت که آنها به خاطره های باشگاه تعلق دارند و در این فصل ضروری است مهدی عبدی و آرمان رمضانی نشان بدهند شایسته پوشیدن پیراهن پرسپولیس هستند. در نیمه دوم اسمی از عبدی شنیدید؟ او باید ثابت کند که می تواند به مهاجم یک پرسپولیس تبدیل گردد.

عملکرد پیروز قرمزها در این چند فصل حالا به یک انگیزه برای رقبا تبدیل شده است، اینکه پرسپولیس را متوقف نمایند و اندازه 6امتیاز لذت ببرند. در چنین شرایطی هر بازی برای یحیی گل محمدی حکم یک فینال را دارد و باید در ملاقات مقابل تیم هایی مانند صنعت نفت بهتر از این نتیجه بگیرد. ضروری است این همه خسیس نباشند و بیشتر از یک گل بزنند. گرچه برای طرفداران دو آتشه این یک شنبه دل انگیز بود. شکست استقلال مقابل فولاد، بروز حاشیه ها در اردوی آن ها، تنبیه انضباطی شیخ دیاباته، احتمال محرومیت محمود فکری و حالا ایستادن بالای سر آن ها در جدول... اینها برای قهرمانی پنج باره در لیگ کافیست؟