رشد غیرمعقول قراردادها در والیبال، تنه والیبالیست ها به فوتبالیست ها خورد - وبمستر وبلاگ

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرنگاران، ورود ولاسکو، سرشروع پیشرفت و تحولات بزرگی در والیبال ایران بود. تغییر نگرش بازیکنان به توانایی های خود و سرشاخ شدن با قدرت های دنیا، تیم ملی ایران را به عنوان یک پدیده نوظهور در میان بزرگان این رشته، عنوان نمود. والیبال به سرعت، جای خود را در بین مردم ایران باز کرد و در مقاطعی حتی فراتر از فوتبال، ورزش تیمی نخست کشور لقب گرفت.

نزدیک شدن والیبال به فوتبال نه تنها مربوط به محبوبیت بلکه در سال های اخیر در خصوص مسائل اقتصادی و دستمزد بازیکنان نیز بوده و گویی تنه والیبالیست ها به فوتبالیست ها خورده است، اتفاقی که در سال های اخیر به ویژه سال جاری برای بعضی بازیکنان فوتبال رخ داد.

اینکه یک تیم والیبال با چند میلیارد تومان می تواند قهرمان لیگ برتر و باشگاه های آسیا گردد بر کسی پوشیده نیست ولی همین چند میلیارد در یکی دو سال گذشته، رشد چشمگیر و اخیراً بی ضابطه ای داشته است.

پرداخت های میلیاردی و بدون محدویت در لیگ برتر والیبال با ظهور یکی از بانک های نه چندان پیروز و پرحاشیه شروع شد. گفته می شد که قرارداد بازیکنان این تیم با رد و بدل شدن چند جمله بین بازیکن و مسئولان تیم، چند صد میلیون بیشتر می شد. این تیم با جمع کردن بازیکنان ملی پوش، پرداخـت های کلان به آنها و با توجیه اینکه پول در ورزش حرفه ای، حرف اول و آخر را می زند، 3 سال متوالی قهرمان ایران و آسیا شد ولی ناگهان قید تیمداری را زد. تمام مربیان شاغل در لیگ برتر در آن موقع معتقد بودند که این تیم، بازار جابجایی را به هم ریخته و رقم های پیشنهادی این تیم به بازیکنان، معقول و منطقی نیست.

بانک پرحاشیه که خبرهای اختلاس میلیاردی بعضی مدیران وقت آن، مدت های سوژه رسانه ها بود، تمام معادلات بازار را به هم ریخت و بدعتی اشتباه از خود به یادگار گذاشت که همچنان گریبانگیر والیبال است. دیگر کسی نمی تواند بگوید که فقط فوتبالیست ها، میلیاردی می گیرند، چون حالا والیبالیست ها هم به خاطر لیگی که حداکثر 5 ماه طول می کشد، قرارداد میلیاردی می بندند.

قهرمان شدن در لیگ برتر، آرزوی هر تیمی است ولی بعضی تیم ها در این بین می خواهند به هر قیمتی، قهرمان شوند. دادن پیشنهاد 800 میلیونی به بازیکنی که فصل قبل 60 میلیون گرفته و قرار بوده این فصل با نظر مساعد باشگاهش 200 میلیون بگیرد، نمونه ای از شاهکار باشگاه های متمول برای قهرمان شدن به هر قیمتی است. در این بین، بازیکنان معمولی نیز برای اینکه از قافله عقب نمانند و حداکثر درآمد ممکن را از دوران بازیگری خود کسب نمایند، وارد بازی این باشگاه ها می شوند. پیشنهادهای این گونه تیم ها به حدی بالاست که نه گفتن به آن، غیرممکن است و بازیکنان باتجربه و میدان دیده هم پس از بستن قرارداد و عکس یادگاری، منصرف شده و زیر قولشان می زند.

فدراسیون والیبال پیش از این، کوشش نافرجامی برای مشخص سقف قرارداد برای بازیکنان انجام داده بود که بیشتر از اینکه بازدارنده باشد، خنده دار و ضعیف بود. مشخص سقف قرارداد بدون بستن راه های پرشمار فرار، عملا بی معنی و نوعی گل به خودی به حساب می آید که جلوه ورزش والیبال را زشت و نامعقول نشان می دهد.

محمدرضا داورزنی در دوران دوم و البته پرانتقاد ریاستش بر فدراسیون والیبال، باید فکری به حال این بازار آشفته جابجایی و آفت رشد غیرمعقول قراردادها کند چون نتیجه آن، چیزی جز دو قطبی شدن لیگ برتر و افت کیفیت و محبوبیت این رشته در بُعد باشگاهی و ملی نخواهد بود.